در پی بی محتوایی آثار سید علی محمد باب شیرازی و رسوایی آنها برای بابیت و بهائیت، حسینعلی بهاء مجبور به توجیه اشتباهات محتوایی و ادبی آثار علی محمد شد و در نهایت تا جایی که امکان داشت، اصلاح کرد، آن چه هم اصلاح شدنی نبود، از میان برد.
خود سید باب برای آن که غلط بافی هایش را توجیه کند، پیوسته می گفت:
«صرف و نحو گناهی کرده و تا کنون در بند بود، لیکن چون می خواستم، خدا گناهش را بخشیده و آزادش گردانید.»1
از جمله کتابهایی که نوشت و غلطهای ادبی آن گریبانش را گرفت، تفسیری بود که بر سوره کوثر نوشت.
پس از باب، حسینعلی نوری که از توجیه کارهای پوچ و گفتار بی محتوای باب خسته شده بود و آنها را مایه رسوایی بابیت می دید، دستور داد هر آن چه از باب به دست می آمد، جمع کردند و نابود کردند تا به دست کسی نرسد.2
پانوشت:
1. بهائی گری، احمد کسروی
2. تاریخ جامع بهائیت، بهرام افراسیابی
.jpg)
